Zinegotzi naizenetik, eta izateko
bidean nintzenetik ere, hainbat eraso jasan ditut bide ezberdinetatik. Ez dut
noski, nire burua ogia erostera joateko ere bizkartzaina behar duten horiekin
konparatuko, baina norberak bereak bizi ditu, eta horiek kontatu besterik ez
du. Ezin dut (eta eskerrak!), bere bizia arriskuan dutenen azalean jarri. Etxeko
garajean nire kotxea marratuta, eta matrikula erdi kenduta topatzen
ditudanean sentitzen dudana, ezin dut beste sentipen batzuekin konparatu,
oraindik ere bizkartzaina daramaten horiekin alderatu; baina honek gauza bat
argi uzten dit. ETAk behin betiko suetena egingo zuen, baina herri hau
normalizatzera iristeko, bide luzea dago oraindik. Pozoia sartuta dago, eta hau
kanporatzeko urteak, eta beharbada, generazioak beharko dira.
Badaude bestelako erasoak ere,
hauek “xinpleagoak”, baina odola sutan jartzen duten horietakoak, eta gainera “xinple”
izanagatik, lehenago amaituko ez direnak. Hauek ez dira sueten batekin, edota
pozoi horren kaleratzearekin amaituko. Hauek, jendearen edukazioa aldatzen
denean amaituko dira. Edukazioa zentzu guztietan, etxean jasotzen dena, eta
eskolan jasotzen dena. Komunikabideez ari naiz.
Komunikabide batek, zurea ez
den iritzi bat errespetuz azaltzen duenean, eztabaida garbia eta osasuntsua
iruditzen zait. Eraso bihurtzen da, demagogia, manipulazioa eta gezurra
erabiltzen direnean. Honek, profesionaltasun eza ez ezik, edukazio falta eta
gaiztakeria iruditzen zaizkit.
Eraso hauek hala ere, ez dira
beti alde berdinetik etortzen. Ezker zein eskuin muturretatik datozkidan
erasoak dira, eta honek, nire tokian nagoela gogorarazten dit. Hain gorroto
ditudan muturrek nire lana gezur eta manipulazio bidez kritikatzen dutenean,
zerbait ongi egiten ari naizela konturarazten didate.
Honek “politikaren borobiltasuna”
dakarkit gogora, non, pentsamolde politiko guztiak borobil batean jarriz, ezker
zein eskuin muturrak ez baitaude bata bestearengandik hain urruti.
